Een droom wordt werkelijkheid
KLUNDERT- Het is de droom van elke schrijver: je eigen boek wordt uitgegeven door een professionele uitgever. Els Bomhof (57) zag die droom werkelijkheid worden want ze zette 10 pagina’s van het manuscript van ‘Het Eiland van het Zoete Hout’ op de website TenPages.com en dat legde haar geen windeieren. Binnen twee maanden waren al haar 2000 aandelen à 5 euro verkocht en ligt haar boek binnenkort in de boekhandel . ,,Het is mijn droomboek en ik beschouw het als mijn kindje,” zegt de in Harderwijk geboren schrijfster. De Zuiderzee, De Vischmarkt, de bossen rond Staverden, De Hierdense Beek en de Linnaeusoren vormen het decor voor het verhaal dat zich deels afspeelt in Harderwijk en omgeving. Tien jaar nu woont ze in het centrum van Klundert. In een ‘sprookjeshuisje’: De Beeldige Spiegel , een voormalig schildersatelier dat nog voor een klein deel is ingericht als sprookjesbos. Hier gaf ze tot voor kort vertelvoorstellingen en workshops voor kinderen en volwassenen. Door het raam zien we een schilderachtige wereld van elfjes, uilen, kikkers kabouters, en lichtjes. Haar geleidehond Ika komt luid blaffend naar ons toe want Bomhof is sinds haar 30ste blind, als gevolg van een erfelijke oogaandoening. Het is een vreemde gewaarwording: anderhalf uur met iemand praten zonder oogcontact.
Acceptatie van haar beperking liet niet lang op zich wachten ,,Natuurlijk stortte mijn wereld in,” vertelt ze openhartig. ,,Je denkt: mijn god hoe moet dat allemaal verder? Ik had een klein kind en het leven ging gewoon door. Ik moest zo snel zo snel mogelijk revalideren zodat ik met de stok naar school kon om mijn kind op te halen en moest leren om met een hond te gaan werken. Ik was zo druk dat ik geen tijd had om na de denken of het wel of niet erg was.”
Jeugd in Harderwijk
De inwoonster van het Brabantse vestingstadje heeft zich bij het schrijven laten inspireren door Harderwijk, het voormalige vissersstadje aan de Zuiderzee. Daar woonde ze tot haar 18e en heeft ze het meeste gezien. ,, Het is gewoon een heel mooi stadje en mijn hart ligt er nog steeds”, vertelt de import-Brabantse. ,,Vroeger had je aan de boulevard die oude hotels staan en de palingkraampjes. Je ging dan onder de Vischpoort door en dan kwam je zo mooi op de Vischmarkt uit met de kinderkopjes.”
Mengeling van fictie en feiten
Het verhaal van ‘Het Eiland van het Zoete Hout’ speelt zich af in de jaren tussen 1856 en 1870 en neemt de lezer mee terug naar het oude vissersstadje Harderwijk. Het verhaal vertelt over de jeugd van Thijs, een jongen die opgroeit bij zijn tante in Staverden. Thijs zwerft graag door de bossen rond het oude kasteel, waar hij Janos, het stokoude en wijze aardmannetje ontmoet. Joris, zijn vader, is zeeman. Op een dag neemt hij voor Thijs een Chinese schrijfkist mee. Thijs belooft dat hij een heel bijzonder verhaal zal schrijven. Hij krijgt al snel voldoende schrijfstof, want in Amsterdam maakt hij kennis met Klaas Hofstra. Deze kapitein vertelt hem een wonderlijke geschiedenis over een eiland dat hij heeft ontdekt en dat op mysterieuze wijze is verdwenen. Samen met kapitein Hofstra en drie leuke matrozen, gaat Thijs op zoektocht naar dit eiland. Bomhof : ,,Het is een mengeling van fictie en historische feiten zodat je op een gegeven ogenblik niet meer weer wat het sprookje en de realiteit is.”
Voor Bomhof was het een bewuste keuze om het verhaal te situeren in een periode van anderhalve eeuw geleden. ,,Wanneer je een verhaal schrijft over deze tijd ontkom je niet aan mobieltjes en computers en ik wou daar eens helemaal uit. In de tijd dat het er allemaal nog niet was. Dat communicatie heel anders was en je echt nog een brief moest schrijven. Ik romantiseer het verleden niet maar ik vind het wel een hele leuke tegenhanger in een tijd dat je gek wordt van mobieltjes. Als ik nu iemand ‘hallo’ hoor zeggen zeg ik vriendelijk ‘hallo’ terug maar dan hebben ze het helemaal niet tegen mij maar tegen hun mobieltje. Het is voor kinderen leuk om te lezen dat het ook heel anders is geweest.”
Woorden schilderen
Dat het boek heel beeldend geschreven is , mag een prestatie van formaat genoemd worden. ,,Ik kan met woorden schilderen en anderen kleur laten zien”, vertelt Bomhof. ,,Ik ben is staat door een verhaal te vertellen anderen een beeld te geven. Het is voor mij de omgekeerde wereld want altijd moest ik aan de ander vragen hoe iets eruit zag en nu kan ik het terugdoen.”
Het schrijven is voor Bomhof monnikenwerk, werkend op haar laptop met spraakprogramma. ,,Alles tik ik tienvingerig”, legt ze uit. ,,Ik moet met het spraakprogramma steeds terughoren wat ik geschreven heb. Het is de computer die mij de mogelijkheid heeft gegeven om echt te gaan schrijven want anders was het te omslachtig. Het kost me wat meer tijd maar als je dat vergelijkt hoe ik dat ik in braille moest doen , dan is dit gewoon een luxe situatie.”
